goodbye to Malawi

Hier zit ik dan, zondagochtend; op de veranda, voetjes op tafel, laptop op schoot, bakkie koffie erbij, hondje naast me op de bank en de poes keutelt nog wat onwennig om ons heen op zoek naar het beste plekje. De kippen scharrelen ook op de veranda en die moet ik in de gaten houden, want die hebben de gewoonte opgepakt om naar binnen te wandelen en daar lekker op de vloer te schijten!
Het is bewolkt dus ik heb een trui aan, maar aan de horizon kleurt het water zilver van de zonnestralen, dus de korte broek hou ik aan. Het waait zachtjes en de bomen in de tuin die trouwens enorm zijn gegroeid, ruisen zachtjes in de wind. Vanuit de haven klinkt het gebrom van de motoren van de Ilala. Die is vannacht aangekomen en zal pas vanavond weer vertrekken richting het noorden. Het gebrom zal de hele dag doorgaan, maar dat geluid verdwijnt naar de achtergrond naar mate er meer mensen naar het water komen en het hier steeds drukker wordt met mensen die zich klaarmaken om straks naar de kerk te gaan. De routine hier is niets veranderd. Aan de riviermonding zijn een stuk of vijf vrouwen de was aan het doen. Ze zijn verhuisd naar de rechterkant van ons huis, links zitten nu de vissers. Dat strandje met de mooie rotsen om op te wassen is nu ingepikt. Nou ja, de meeste rotsen zijn toch in stukken gehakt en liggen in kleine brokjes langs het pad klaar voor de verkoop. Er liggen nu ook bulten zand en steen langs het pad naar de nieuwe lodge die links naast de oude wasplaats is gebouwd door de lokale overheidsambtenaar. Een vreselijke vent, van wat we over hem gehoord hebben. Nou ja, dat zal onze tijd wel duren, hij is nog niet geopend en dat gaat hier toch niet zo snel.
Inmiddels is Charlie een ommetje gaan maken en heeft de poes het warme plekje naast mij geclaimd. Als een opgerold bolletje ligt hij tegen me aan te slapen. Zo gezellig! De trui kan ook al uit, het zonnetje is gearriveerd!
JW ligt nog even lekker in bed te doezelen, die is nog doodop van de eerste drie wervelwinddagen in Malawi.
De vlucht was verder helemaal prima. Addis Abeba Airport blijft een shit hole en dat was dus het minst prettige deel van de reis, maar wat was het fijn om weer te landen op Lilongwe! Toen we het vliegtuig uitstapten, zagen we al een bekend gezicht naar ons zwaaien vanaf het viewdeck. Wat leuk! Moses (de autoverhuurder bij wie de van Zutphens en de van Hasselts beide eerder een auto hebben gehuurd) stond ons op te wachten. Er werd luid geschreeuwd over het vliegveld; ‘Muli bwanji?’ ‘Ndili bwino! Kaja inu?!’ Wat een heerlijk welkom gevoel!
Dankzij ons tripje naar Brussel eerder deze maand, konden we zo doorlopen met ons visum en terwijl JW naar de wc ging haalde ik de backpacks van de band en liep grappend langs de douane. Geen enkel probleem en na 5 minuten stonden we buiten waar Moses ons om de nek viel. We hadden meteen een boel te regelen en waren helemaal voorbereidt voor een drukke middag waarin we een beroep zouden moeten doen op ons geduld. Eerst naar de LSPCA (Lilongwe Society for the Protection and Care of Animals). Moses had de papieren van Charlie en Sjees voor ons meegenomen en daarmee konden we meteen de procedure voor het verkrijgen van de export permits starten. Ze verwachtten ons al en binnen tien minuten was het voor elkaar. Wauw, dat gaat lekker. Op naar het kantoor van Ethiopian Airlines om de boeking van Charlie en Sjees te controleren en te betalen. Er was parkeerplaats voor de deur en ook Meru zal al op ons te wachten achter haar bureau. Er werd wat interessant door verschillende paperassen gebladerd, maar al snel kon de rekening voor Charlie en Sjees worden voldaan. We hebben $ 300 neergeteld en ze mogen aan boord!. Nou nog effe pinnen en top up halen en toen konden we naar Korea Garden Lodge waar we genoten van onze eerste Carlsberg Green sinds een jaar.
Bij KGL waren Anne en Flip en hun kinderen Sim en Koosje (de opvolgers van Eline en Dominic) van de Bembeke Bakkerij. Eline en Dominic hadden ons een koffertje met spullen meegegeven waar vooral de kids heel blij mee waren.
Een uurtje later hadden we al weer de volgende afspraak. Blessings van ABC hearing Clinic die de leiding had gehad over het Ear Camp 2017 kwam met ons het Ear Camp evalueren. Hij was ook keurig voorbereid en had een rapport bij zich en een lijst met punten die goed en fout waren gegaan. We hadden al het een en ander via mail van verschillende partijen gehoord en we wisten dat het niet vlekkeloos was verlopen. Het was dus heel goed om er even face to face met Blessings over te kunnen hebben. Die avond hebben we hem naar het altijd chaotische busstation in Lilongwe gebracht en we hebben daarna nog een pizza gegeten aan het zwembad. Om 21.00 uur lagen we uitgeteld in bed.
Vrijdag ochtend hadden we om 8.30 een afspraak bij ABC om met Lois en Helen het Ear Camp te bespreken. Er was goed en slecht nieuws. Eerst maar het slechte nieuws. Het Ear Camp 2017 waarbij Hearing for Humanity van de Arizona State University in samenwerking met ABC medische hulp verleent aan iedereen met (geh)oorproblemen, was afgelopen jaar in Nkhata Bay een teleurstelling. Er was veel te weinig aan publiciteit gedaan waardoor er een lage opkomst was. Vorig jaar waren er ruim 600 patiënten en dit jaar maar 160. Er was ook geld verdwenen in de verkeerde zakken en het ziekenhuis in Nkhata Bay had zich erg onwillig opgesteld en geen enkele medewerking verleend. Hearing for Humanity heeft daarom besloten niet meer naar Nkhata Bay te willen komen en waarschijnlijk komen ze helemaal niet meer naar Malawi om hun jaarlijkse outreach te doen. Heel jammer, maar begrijpelijk.
Gelukkig was er ook goed nieuws. Inmiddels werken er in Mzuzu en in Nkhata Bay ENT (Ear Nose & Throat) clinical officers. Vorig jaar toen wij ons onderzoek deden, was er in het noorden van Malawi nog geen enkele ENT werkzaam. Daar hebben wij toen flink over geklaagd bij ABC. Dus dat er nu twee ENT’s in het noorden werken, is een enorme opsteker. Nu is er dus niet meer één weekend per jaar een outreach, maar is er dagelijks een dokter aanwezig die oor inspecties kan doen. Het aanmeten van een gehoorapparaat is een iets delicater en ingewikkeldere techniek die de ENT’s nog niet onder de knie hebben, maar er zijn vanuit ABC plannen om de maandelijkse ear clinic die wij vorig jaar in Nkhata Bay onder leiding van Liz Ottoway hebben opgezet, te vervolgen. Blessings is een gekwalificeerd audioloog en komt dan maandelijks een dag naar Mzuzu en een dag naar Nkhata Bay om daar samen met de ENT’s gehoortesten af te nemen en gehoorapparaten aan te meten.
Al met al is dat veel beter en duurzamer dat de jaarlijkse Ear Camps, dus wij konden met een heel fijn gevoel en vertrouwen dat ons project voortgezet word, in de auto stappen op naar Nkhata Bay, op naar onze lieve huisdieren!
In Mzuzu hebben we onze eigen auto opgehaald en de huurauto bij Moses ingeleverd. ‘Even’ een verzekering regelen via drie verschillende kantoortjes en we konden op pad. De weg naar Nkhata Bay was een trip down memory lane.
We kwamen aan in het donker. Charlie en Sjees hoorde de bekende auto en kwamen al aangelopen. Charlie wist niet goed wat ze er mee aan moest. Ze was een beetje timide en liep tussen JW en mij heen en weer zonder te precies te weten wat ze moest doen. Pas na een kwartier ofzo begon ze haar bekende ‘gepraat’ en werden we helemaal afgelikt. Ze herkende ons weer! Sjees is sinds vrijdagavond dat we aankwamen niet meer uit ons zicht geweest, die blijft in de buurt en miauwt er vrolijk op los.
Goh, daar waren we weer. Maf hoor. Het voelt onwerkelijk en ook heel gewoon. Het lijkt járen geleden en het is ook allemaal zo vertrouwd. Wat mij vooral opvalt, is dat de geluiden allemaal zo vertrouwd zijn. In Nederland heb ik daar niet meer aan gedacht, maar nu lijken de typische geluiden van ons huis en de omgeving nooit weg geweest te zijn. Simpele geluidjes als het rammelen van de scharnieren aan de deur maken me emotioneel van herinneringen. Het is wel effe een dingetje hoor, om hier weer te zijn. We hebben hier drie hele bijzondere en intense jaren meegemaakt die ons voor altijd hebben veranderd en we nooit meer zullen vergeten. Nu we hier weer zijn, borrelen alle mooie en minder mooie avonturen weer op, met alle gevoelens die daar bij horen. Tja, en dan moeten we hier dus afscheid van nemen. Daar kijk ik nu al heel erg tegenop. Ik zou wel weer een jaar willen blijven, het voelt hier zo vertrouwd. Het is echt als een warme delen die over me heen valt.
Er zijn wat kleine dingetjes die veranderd zijn, maar over het algemeen is het huis en de omgeving zoals we het hebben achtergelaten. Toen we vrijdagavond aankwamen, was er geen water. Zaterdagochtend zijn we eerst maar eens gaan informeren bij de Waterboard en toen bleek dat een deel van de pijpleiding door kwajongens was gesloopt. We hadden heel wat schoon te maken in huis, dus een beetje water uit de kraan was wel erg gewenst. Gelukkig hebben we een groot meer voor de deur en konden we wel aan de gang. Hulptroepen werden ingeschakeld en Valson, Aida, Patricia en Alex hebben de hele dag geholpen met poetsen. Een huis als dit kan flink vies worden in een jaar tijd, dat hebben we gemerkt. Zondag hebben JW en ik samen de slaapkamer gekuist en net toen we klaar waren, kwamen Anne en Flip hier naartoe met onze spullen die zij bij Makuzi hadden opgehaald. Inmiddels hebben Sim en JW een prachtig vuurtje gemaakt en heeft Anne de botervis en meerval in bananenbladeren gepakt, dus ik ga er een eind aan breien en neem mijn glaasje wijn mee het strand op.
Er is ondertussen wel weer water uit de kraan, maar we hebben het Internet nog niet aangeslingerd en er is ook al de hele dag geen stroom, dus ik weet niet wanneer ik tijd heb om dit verhaal te plaatsen. Eerst maar even genieten, nu kan het nog!