Lief en leed

Vorig jaar verscheen Malawi op de eerste plaats in de lijstjes waar de armste landen in de wereld in worden genoemd. Geloof het of niet , maar er was een euforische stemming hier in het land toen dit bekend werd gemaakt. Tja, je moet ergens het beste in zijn, hè?

Die betiteling ‘armste land ter wereld’ is relatief. Dit is gebaseerd op het BNP van Malawi, maar het zegt niet zo veel over de leefomstandigheden in een land. Meer dan de helft van de Malawianen overleeft met minder dan een euro per dag, maar de armoede hier is anders dan wij in andere delen van de wereld hebben gezien. In steden zoals Nairobi, Kaapstad, Manilla en Rio de Janeiro wonen mensen in gigantische sloppenwijken waar mensen in onveilige en onhygiënische omstandigheden moeten zien te overleven. Dat zie je hier nauwelijks. De armoede bevind zich hier vooral op het platteland. Daar wonen de mensen wel veilig, redelijk hygiënisch en hebben ze hun familie en vrienden om zich heen. Ze worden niet uitgebuit en verbouwen hun eigen voedsel op een stukje land. Dat is vaak niet veel en de mensen hebben nauwelijks mogelijkheden om aan deze manier van leven te ontsnappen, maar het is zo slecht nog niet als je het vergelijkt met de sweatshops in Bangladesh of de vuilnisbelten in Sao Paolo.

Maar er zijn geen reserves. In deze tijd van het jaar is het altijd moeilijk voor de Malawianen. De oogst van vorig jaar is al op en de nieuwe oogst laat nog even op zich wachten, en juist nu is er geld nodig om zaden en kunstmest te kopen. En de scholen zijn weer begonnen en het schoolgeld voor het nieuwe jaar moet betaald worden.

We krijgen veel bezoek de laatste tijd en na het verplichte kletspraatje komt steevast dezelfde vraag naar voren; ‘Can you assist me?’

We kunnen echt niet zo maar iedereen helpen. Sommige mensen kennen we niet eens en geld lenen is sowieso niet zo’n goed idee, want dat krijg je vaker niet dan wel terug. Ook houden wij niet van de liefdadigheid waar mensen lui of afhankelijk van worden. Dat heeft al zo veel schade gedaan hier in Malawi. We proberen voor ieder persoon een passende oplossing te vinden en dat lukt aardig. Hieronder een greep uit de oplossingen die we afgelopen maand hebben kunnen bieden.

Voor Maxwell, onze bevriende timmerman die moest trouwen van zijn vader maar eigenlijk nog maar een jongen is en niets heeft, hebben we potten en pannen gekocht voor zijn vrouw om te kunnen koken. In ruil daarvoor heeft Maxwell een dienblad voor ons gemaakt.

Valson, onze tuinman, hebben we twee zakken cement gegeven als kerstbonus zodat hij de vloer in de kamer voor zijn moeder kan afmaken. Hij is al twee jaar bezig met een extra kamer voor zijn moeder aan zijn huisje aan te bouwen. Het gaat beetje bij beetje. In ruil voor twee zakken kunstmest die hij van ons heeft gekregen, werkt hij dit jaar ook 20 extra dagen en geeft hij ons 50 kilo maïsmeel.

Johannes en Paulos, onze nachtwakers, hebben via een spaarplan bij ons golfplaten kunnen kopen voor hun huis.

Nthandose, Fanny en Alex helpen ons met het onderzoek naar de doven in de dorpen en daar betalen we ze een dagsalaris voor. Dat helpt hen door de moeilijke maanden.

Maureen en Chrissie doen iedere maandagochtend onze was en krijgen daar per kledingstuk voor betaald. Vrienden in Nkhata Bay brengen ook wel eens hun was bij ons voor de dames en zo kunnen we hen wat extra geld, zeep en maandverband geven.

Hier in Malawi werken veel mensen volgens het principe van ‘piecework’. Wij hebben afgelopen maanden bijna dagelijks mensen aan de deur die vragen om een karweitje.

William, een dove metselaar, heeft voor ons een bakstenen pad aangelegd in de tuin en met de 5.000 kwacha die hij daarmee heeft verdiend, kan hij zaden kopen voor dit jaar.

Alicki, een rapper zonder werk, heeft geholpen met stenen sjouwen en zand scheppen en van zijn 5.000 dagloon heeft hij ook zijn zaden gekocht.

Van Thomas mijn Tonga leraar, krijg ik nog 5 gratis lessen in ruil voor de zaden die hij moest kopen en de waterrekening die hij nog moest betalen.

En nog velen meer waar ik jullie niet mee zal vervelen. Het is een soort ‘heitje voor een karweitje’, maar dan met een veel verder strekkend gevolg. Het is een hele prettige manier om ons steentje te kunnen bijdragen zodat de mensen hier ook een beetje kunnen profiteren van onze rijkdom.

Voor ons is het de ene dag moeilijker dan de andere. We hebben al veel gezien en dat maakt ons wat minder gevoelig, maar totaal ongevoelig voor armoede wordt je nooit.

Tot de volgende keer.