Lachen en even slikken

Malawi is echt bijzonder. We wisten het al, maar het komt weer even goed binnen na ons bezoek aan Nederland. Het leven hier is mooi, gaaf, uitdagend, maf, spannend, bizar en ook wel eens moeilijk. We genieten er met dikke teugen van.

Onze mangobomen zaten vol in de bloesem toen we naar Nederland vertrokken. Toen we terugkwamen en het pad naar ons huis afreden, roken we de zoete lucht en zagen we de vliegen al. Ja hoor het is weer zo ver. Ieder jaar tussen oktober en januari ligt de tuin vol met rijpe mango’s. Het eerste jaar wisten we niet wat ons overkwam, zo veel! Zonder elektriciteit was het toen ook lastig om alles te verwerken. Vorig jaar waren we voorbereidt. Toen kwam alles tegelijk en hebben we ons scheel geperst en hebben we nog maanden chutney gegeten. Dit jaar vallen de mango’s heerlijk geleidelijk uit de boom. Iedere dag een emmer vol. Als we geen tijd hebben om te persen geven we ze aan de vrouwen die naast ons huis de was doen of aan de vrouwen die aan de andere kant naast ons huis zand uit de rivier scheppen om te verkopen. Als we wel tijd (en zin) hebben, maken we er sap van, dat gaat in ijsblokbakjes in de vriezer. Zo drinken wij iedere dag een mangosapje, eten we kip met mangosalsa, mango avocado salade, mango pudding, mango cake en dankzij de Ikea eten we mango ijsjes! Pfff we kijken uit naar februari als het mango seizoen is afgelopen en de rust in de tuin is teruggekeerd. Dan gaan we vrolijk verder met de papaja’s, de passievruchten en de bananen. Ik zeg toch, het leven hier is mooi!

Terwijl ik hier zit te schrijven op de veranda, springt er ineens een aap op de balustrade van de veranda. Een meter bij me vandaan! Dat gebeurt eigenlijk nooit. Hij schrok misschien nog wel harder van mij dan ik van hem. Hij zit nu in de boom bij te komen van de schrik, maar Charlie is het niet eens met de apen in de tuin en jaagt hem weer op. Ondertussen komen via het strand de geiten de tuin in en zit er op de rots aan de waterkant een dikke varaan. Ook dat wil Charlie niet hebben en nu weet ze niet meer wie ze eerst weg moet jagen. Hahaha, die komt wel aan haar beweging vandaag!

Sjees de kat doet niet zo veel aan ongedierte bestrijding de laatste tijd. Hij zal het wel te warm hebben. Helaas had er tijdens onze afwezigheid een dikke rat intrek in ons huis genomen met een vreemde smaak. De meest onlogische objecten werden aangevreten; magneetjes op de koelkast, het handvat van een schaar, pakken melk, zeep en plastic tassen, maar de mais en de crackers in de kast liet hij liggen. We vonden het wel heel vervelend dus we moesten hem kwijt en een beetje juist geplaatst rattengif deed wonderen. Helaas ging het beestje dood tussen de muren van de logeerkamers. We hebben hem eruit moeten zagen! Stel je maar eens voor hoe een rotte rat in een graadje of 35 met een luchtvochtigheid van 70% ruikt. Dat was een lekker klusje met je kop in de kast. JW mocht de held zijn die dag!

Omdat het zo heet was afgelopen tijd hebben we besloten om een deel bij de veranda aan te bouwen. Op de hoek van het huis waait namelijk ’s avonds een koel briesje vanuit het hoger gelegen binnenland. Er waren wat palen gaan rotten en we moesten toch aan het werk, dus besloten we de veranda iets uit te breiden zodat we daar nu heerlijk in de koele wind kunnen zitten. Maar ik schreef al, het leven hier is uitdagend. Het was makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben ondertussen ruime ervaring met het werken met Malawiaanse werklui, maar het blijft een uitdaging. Zodra je even niet oplet, doen ze gewoon totaal iets anders dan dat je vraagt. Het is ook standaard dat er veel meer werklui op komen draven dat dat er werken. Dat zal wel komen doordat we ook altijd lunch voor het personeel regelen. Tja, dan nodig je je buurman of je broer toch ook gewoon uit om te komen ‘werken’? Dat werken is een ruim begrip, dat schijnt hier ook slapend te kunnen. De eerste dag moesten de werklui om een slapende collega heen werken! We hebben die jongen maar gevraagd of hij niet beter thuis zou kunnen gaan slapen in plaats van bij ons op de rotsen. Ondertussen lagen er nog drie jongens in het gras te pitten…. De veranda is uiteindelijk ook niet helemaal geworden wat we wilden, maar geen probleem, we kunnen er veilig op en we kunnen van de koele wind genieten en daar ging het om. We kunnen er alleen maar om lachen.

Het is ook wel eens moeilijk hoor. Als ik uit het raam kijk en een hummeltje van een jaar of vijf met een grote hamer steentjes zie klein hakken. Voor een hele berg grind betaal je hier omgerekend € 7,-. Daar zit zo’n ventje dagen voor te hakken. Tja, dat is even slikken.

Het is de laatste tijd ook raak met sterfgevallen. Wij wonen naast het ziekenhuis en aan het water. Wanneer er iemand vanuit een dorpje aan het meer ziek wordt, gaat die met een bootje naar het ziekenhuis. Wij kennen de dokter en die is ook visser. De laatste maanden zit hij meer op het water dan dat hij in het ziekenhuis werkt. Geen idee of het daardoor komt hoor, maar de laatste tijd gebeurt het bijna dagelijks dat er een rouwstoet vanuit het ziekenhuis naar het strand naast ons komt gelopen. De kist met daarin het overleden familielid wordt dan onder luid gejammer in de boot terug naar huis gelegd. De familie stapt ook in en zo gaat de overledene naar zijn dorp terug waar hij vaak dezelfde dag nog wordt begraven. Meestal is er voor het lichaam wel een kist, maar de goedkoopste kist hier kost toch al gauw 15.000 MK (€30,-) terwijl het minimumdagloon nog geen 1.000 MK is. Niet alle families kunnen zich een kist permitteren en daardoor gaat er ook wel eens een lichaam in lakens gewikkeld in de boot. Dan moet ik ook wel even slikken…

Ik slik ook wel eens bij het zien van het prachtige uitzicht over het meer vanuit ons huis. Vooral nu het weer omslaat is het soms zo prachtig dramatisch. Ik voeg wel wat foto’s bij , maar in het echt is het nóg veel mooier!

We nemen lekker de tijd ons huis en de tuin op orde te maken. Ik heb in Nederland veel ideetjes opgedaan en ben lekker crea-bea aan het doen. Er is niet veel materiaal voor handen, daarom probeer ik met afval nog leuke dingen te doen. Dat gaat prima. De Malawianen die hier op bezoek komen kijken hun ogen uit hun hoofd. Die rare Mzungu maakt plantjes in eierschalen, slakjes van steentjes en ijzerdraad, kaarsenstandaards van lege blikjes en een mobiel van lege flesjes.
Ach, raar vinden ze me toch al.

En ik vind hun ook vaak raar….. en leuk!

Jan Willem en ik wensen iedereen veel plezier en mooie momenten toe in 2016!!!