Go with the flow

Malawi is speciaal. Daar kan je echt niet omheen. We wonen hier nu ruim 13 maanden en iedere dag staat bol van plezier, verwondering, verbazing, en soms is het ook even slikken.
Zoals gister, toen ik een kind hard verscheurend hoorde huilen buiten onze poort. Ik ging eens even kijken wat er aan de hand was. Er stond een klein bloot jochie tegen onze muur en tegenover hem een vrouw met een bamboestok in haar handen, hij kreeg duidelijk een pak slaag. Waarom kon de vrouw mij niet duidelijk maken, maar door mijn boze blik, stopte ze gelukkig wel. Dat is effe slikken hoor. Tja dat hoort er ook bij als je hier komt wonen, de kinderen worden niet hetzelfde opgevoed als in Nederland. De kinderen hier zijn een slag apart, heerlijk brutaal op afstand, maar kom je dichterbij, dan rennen ze gillend alle kanten op!

Ook de vrouwen zijn bijzonder. Hun Engels is vaak niet zo goed, waardoor ik ze vaak niet kan verstaan. Helaas is mijn Tonga nog steeds op beginnersniveau. Maar dat neemt niet weg dat we dikke schik hebben. Als ik de was doe in het meer maken ze vrolijk een praatje met me en ik praat gewoon in het Engels terug. Ze willen meestal graag mijn ondergoed wassen, maar dat doe ik toch liever zelf. Als Charlie meeloopt het water in, staan ze verbaast te luisteren hoe ik tegen Charlie praat. Kan die hond Nederlands?, vragen ze dan.
De vrouwen staan hier werkelijk uren hun kleding en zichzelf te boenen. Zeg nooit dat Malawianen niet schoon zijn, ze komen bijna dagelijks en wassen alsof ze weken geen zeep hebben gezien. Ook de mannen komen steeds vaker, vaak aan het eind van de middag, net als ik ook een verkoelende duik neem in het meer. Dan staan ze geheel naakt, met enkel een laag zeep naar me te zwaaien. En ja, ik kijkt dan wel, maar doe net alsof ik ze niet zie….

Vaak begrijp ik de mensen hier ook voor geen meter. Vooral niet als de vrouwen in het water zich snel bedekken met een doek als er twee dronken opgeschoten jongens aan komen lopen. De vrouwen zijn hier zo trots en tegelijkertijd zo onderdanig, het is niet te begrijpen voor mij. De mensen hier zijn zo gewend om nooit tegen iemand die boven je staat in te gaan. De regering kan hier doen wat ie wil. Ze hebben vorige maand alle visums en paspoorten met 400 % verhoogd! Huh? Oh, en met de mededeling dat nu ook alle Malawianen een nieuw paspoort moeten halen, ook al is hun paspoort nog jaren geldig…

Tegelijkertijd is het ook fantastisch zoals men zich hier niet druk maakt. Afgelopen week hebben we het pad naar ons huis afgesloten omdat we er een waterafvoer moesten maken voor het komende regenseizoen. Dat betekende dat niemand in of uit kon. Dus de hele dag geen handel in vis, zand of stenen. Ook de ambulances konden niet gewassen worden in het meer. Oké , geen probleem, dan keren we luid toeterend, lachend en zwaaiend weer om. Morgen weer een dag!

JW en ik beginnen het ook langzamerhand te leren. Waren we eerst 7 dagen per week van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat met de Greenshop bezig, nu houden we wat meer het Malawiaanse ritme aan. We denken ook wat meer aan onszelf. Als je op zo’n prachtige en bijzondere plek woont, moet je natuurlijk wel ruim de tijd nemen om er in volle pracht van te genieten! Het is hier zo bijzonder dat ik vaak niet eens weet wat ik schrijven moet. Ik kom er eigenlijk niet eens aan toe. Hoe kan ik nou duidelijk maken hoe we ons hier voelen, wat we hier allemaal meemaken? Deze keer maar een kort verslag maar des te meer foto’s. Die vertellen het verhaal vanzelf.

Tot de volgende keer!