Loop naar de pomp!

Zondagmiddag, wachtend op een reisgezelschap. Heb ik mooi even de tijd om een nieuw verhaal te schrijven op waarbenjij.nu.
We zitten nu ruim drie weken bij Makuzi Beach Lodge, ondertussen hebben we de slag te pakken. De gezichten en de namen van de 27 personeelsleden weten we aardig te koppelen. Hun taken zijn nog niet altijd even duidelijk, maar daar wordt aan gewerkt. Rondhangen en filmpjes kijken op je mobiel, lijkt ons niet een taak waarvoor salaris betaald hoeft te worden. Maar over het algemeen weten we de boel aardig te organiseren. De gasten zijn allemaal super tevreden en het contact met de gasten gaat ons goed af en vinden we erg leuk. Ondertussen hebben we zelfs al heel wat achterstallig onderhoud verricht.Eigenlijk hebben we het hier heel erg naar ons zin! Over vier weken zijn we alweer thuis in Nkhata Bay, daar kijken we ook wel weer naar uit. Maar we hebben er een enorme waardevolle ervaring bij.
Vooral in het werken met de Malawianen leren we hier veel. Heel erg werklustig kunnen we ze niet noemen. We hebben zelfs het idee dat de mentaliteit hier aan de kust al anders is dan in Mzuzu. Daar hebben we minder problemen met luie werklui die alleen maar meer geld vragen. Voorbeeldje; de zandweg hier naartoe was er erg slecht aan toe. Die moest nodig opgeknapt worden. Het overtollige losse zand moest van de weg afgeschept worden. De tuinmannen van de Lodge hadden hier geen trek in, dus moesten wij in de omliggende dorpen op zoek naar sterke mannen zonder baan die wel een klusje willen doen. Sterke mannen zonder baan zijn er hier genoeg, maar sterke mannen die ook een klusje willen doen, nee dat was lastiger. Maar, even doorzoeken en toch vonden we vijf flinke kerels. We spraken af dat ze 6 dagen zand zouden scheppen voor 500 MK per dag. Dat is hier het standaard loon voor klussers. Met z’n vijven zes dagen werken moest makkelijk kunnen, volgens ons. De eerste dag reden JW en ik rond 9.30 de weg af om te kijken hoe ze het werk deden. Niemand te zien. Er was wel een metertje zand weggeschept. Hmmm, na even rond vragen, bleken de mannen alleen van 6.00 tot 9.00 te werken omdat het na 9.00 te warm voor ze werd. Zo warm is het nou ook weer niet hoor. Maargoed de volgende dag was zondag en waren ze ook nergens te bekennen. Op maandag kwamen we ze tegen. Vijf man aan de kant van de weg met drie schoppen. Er werd dus duidelijk niet met z’n vijven gewerkt. Een van hen was sowieso te dronken om rechtop te blijven staan, dus die kon je beter helemaal geen schop in z’n handen geven... Nou dit was niet echt een succes. Na veel geheen en weer spraken we af dat ze vrijdag de boel af zouden hebben, dus nog 4 dagen even doorwerken. Op woensdag bleek het ‘Kamuzu Banda Day’ te zijn. De geboortedatum van de ex-dictator Banda en reden voor een nationale vrije dag. Wederom een dag geen werkers dus. Vrijdagochtend om 9.00 kwamen de werklui hun loon ophalen. Ze hadden acht volle dagen gewerkt, beweerden ze! Huh? Het was pas 9.00 uur! Wij telde toch echt zes halve dagen, gelijk aan drie volle dagen. Nou, dat werd een hoop gedoe zeg. We kregen de werklui echt niet aan hun verstand gepeuterd dat ze niet volgens de afspraak hadden gewerkt. Een hele vervelende situatie. Maar een wijze les voor ons. Dat gaat zo dus niet. Het was naief van ons om te denken dat de werklui wel volgens afspraak hun werk zouden doen. Een volgende keer maken we andere afspraken onder andere voorwaarden.
Zo zijn er de afgelopen drie weken al meer afpraken stuk gelopen, we moeten echt overal bovenop zitten. In Mzuzu bij de Greenshop is dat toch echt anders. Gelukkig maar, want leuk is het niet. Maar wel leerzaam!

Met ons gaat het heerlijk. We zitten hier op een prachtige plek en onze vrienden uit Nkhata Bay komen ons hier graag opzoeken. We hebben een dagelijkse routine die we trouw vast houden. Om 5.45 gaat de wekker, of worden we wakker van de drie honden die de zon op zien komen en naar buiten willen. Dan trek ik mijn hardloopschoenen aan en ga hardlopen op het strand. Ik ga de weg niet meer af, want na een keer achterna gezeten te zijn door twee valse honden, durf ik niet meer. JW loopt ondertussen naar de pomp. Even controleren of de waterpomp nog werkt. Daarna checkt hij ook de watertanks en de electriciteitsmeter. Ondertussen ga ik douchen en daarna ga ik naar het kantoor om de administratie van de vorige avond bij te werken voor gasten die vroeg vertrekken. Om 7 uur staat de koffie en ontbijt klaar, even lekker ontbijten op het terras terwijl we ons vergapen aan de paradijsvogels. Daarna is iedere dag een verrassing. Het personeel komt iedere dag met vragen en problemen bij ons waar wij zo goed en kwaad als het gaat antwoorden en oplossingen voor bedenken. Dat gaat de hele dag door. We maken samen met de keuken een menu voor de avond en zorgen dat de gasten happy zijn. Om 17.00 hebben wij wel een gintonic verdiend (tonic is goed tegen Malaria, goed excuus, he?)en zitten we op de veranda en spreken we de dag door. De conclusie van iedere dag is niet erg verrassend, we genieten volop!

We voegen even een kleine prijsvraag toe. Wie ons kan vertellen waar MGT voor staat, krijgt een weekend bij Makuzi Beach aangeboden! Vliegtickets niet inbegrepen...

Charlie vind het hier geweldig! Ze is dikke maatjes met Max, de Jack Russel en speelt bijna de hele dag op het strand. Scooby, de Deense Dog van 11 jaar oud, is niet meer zo fief, maar die speelt ook af en toe gezellig mee. Gister heeft Charlie alleen een vervelend ongeluk gehad. Er zit hier vanalles aan gevaarlijk spul tussen de struiken en gister heeft Charlie waarschijnlijk een Cobra ontmoet. Die heeft haar in de ogen gespuugd en nu heeft ze twee dikke ontstoken ogen. Ze is gelukkig niet ziek, ze speelt zelfs vrolijk door met Max. Wij zijn ons natuurlijk wel rotgeschrokken, je kunt makkelijk blind worden van het gif van de Mozambique Spitting Cobra. Het ziet er heel akelig uit en Charlie laat onze verzorging nauwelijks toe, we moeten haar met veel geweld vasthouden om haar ogen te kunnen spoelen. We hebben geen idee hoe het verder gaat. De zwelling is al iets minder geworden, maar we kunnen nog niet zeggen of ze er blijvende schade aan overhoudt.
Hopelijk kunnen we volgend verhaal weer een mooie foto plaatsen van ons lieve hondje.

Tot de volgende keer!
Lon en JW