The best of two worlds

2 maanden en 5 dagen zijn we alweer in het land! Jeetje wat gaat de tijd hard. In het laatste verslag schreef ik nog heel optimistisch dat ik nog wel zou schrijven voordat we Malawi zouden verlaten. Nou dat is overduidelijk niet gelukt. Nu ik zo opschrijf dat het al weer dik twee maanden zijn, schrik ik er een beetje van. Ik heb nog een aantal mensen helemaal niet gesproken en ik heb nog geen bitterballen gegeten. Ik ben ook nog niet zeiknat geregend op de fiets en ik heb nog geen boterham met hagelslag gesmeerd. We zijn al wel weer lekker druk met werk en momenteel zit ik bij QPS in een geneesmiddelenonderzoek. Eindelijk heb ik even tijd om bij te schrijven. Stacy zit hier naast me aan tafel en is bij deze genoemd in ons blog ;)

We hebben het gewone leven in Nederland eigenlijk weer heel makkelijk opgepikt en we staan er niet eens zo vaak bij stil dat we drie jaar zijn weggeweest en dat we hele bijzondere ervaringen hebben opgedaan. Eigenlijk is dat nog wel het meest lastige van het ‘thuis komen’, dat alles weer zo snel in het oude ritme valt en dat ons Malawiaanse leventje snel naar de achtergrond verdwijnt.

Daarom moet ik maar even tijd maken om te schrijven over de laatste maanden in Malawi.

De laatste maanden in Malawi hebben we dik vet genoten. Eindelijk liep ons project lekker en hebben we lekker hard kunnen werken en heeeeeeel veel lieve Malawiaanse mensen kunnen helpen met hun gehoor. Het was een heerlijke tijd.

We waren nu aan het werk in de buurt en konden wandelend door de mooie omgeving naar afspraken en we hoefden niet meer dagelijks die rot weg naar Mzuzu te rijden. Dat gaf ook zo veel meer rust. Ook thuis hadden we daardoor de boel beter op orde. We hebben een mooie ruime hoek aan de veranda aangebouwd waar we het koele briesje van het land konden opvangen. Twee luie stoelen erop en een glaasje wijn in de hand, wat hebben we daar veel mooie avonden gehad!

De dingen vielen op z’n plaats en we kregen best wel veel medewerking van de mensen uit Nkhata Bay en omstreken. Onze scepsis over de houding van de Malawianen moesten we weer een beetje terugdraaien. Ongelofelijk wat hebben JW en ik veel uren op de veranda doorgebracht met het bespreken van het gedrag van de Malawianen om ons heen. Tot op de laatste dag, bleven de Malawianen ons verrassen met hun maffe fratsen. Ja, zo noem ik het maar, want JW en ik vinden het nog steeds lastig om te leven in zo’n onlogische maatschappij. Daar raken we maar niet over uitgepraat.

In april hebben we een rot periode doorgemaakt. We werden toen aan alle kanten tegengewerkt en we hadden heel veel moeite om de moed erin te houden. We gingen er toen een paar dagen tussenuit om even de zinnen te verzetten en te bespreken hoe we verder moesten. Het leek erop dat de houdbaarheid van ons verblijf in Nkhata Bay en doen van ontwikkelingswerk in Malawi aan het verstrijken was. We waren wel een beetje teleurgesteld in de houding van een deel van de Malawianen. Ik schrijf bewust een deel, want er zijn ook vele Malawianen met een fijnere instelling die meer bij onze manier van doen en laten past. Het is altijd moeilijk om je eigen verwachtingen en werkwijze niet te veel op te leggen aan mensen uit een andere cultuur, maar soms hadden JW en ik het gevoel dat we op geen enkele manier doordrongen bij de mensen in en rond Nkhata Bay. Om alleen de mensen met gehoorproblemen al bij elkaar te krijgen heeft ons al zo veel moeite en kopzorgen opgeleverd, ongelofelijk. Je zou denken dat de mensen heel blij waren met de mogelijkheden die wij hen boden en dat waren ze volgens mij ook wel. Maar om dan ook echt op te komen dagen op afspraken, tja dat was toch vaak weer te veel gevraagd. We besloten toen om de projecten af te maken en in augustus terug naar Nederland te gaan.

Vanaf dat moment werd ook alles weer wat luchtiger en konden we weer hartelijk lachen om alle bizarre emoties die we dagelijks doorgingen.

Tijdens het Ear Camp werden onze emoties ook goed door elkaar gehusseld hoor. Je zou er bijna maf van worden. Laat ik voor het idee even een middagje schetsen:

Het ene moment was het fantastisch om te zien hoe jonge kinderen van hun chronische oorinfecties af werden geholpen of hoe oudere mensen na járen weer konden horen. Hun geluk kon niet op. Aan de balie stonden JW en ik ‘High Fives’ te doen met dolgelukkige patiënten. Een tel later kwamen er dan mensen die net een gehoor apparaat had gekregen vragen om eten, want ze hadden zo’n honger. Of wij geen lunch voor de patiënten konden organiseren?! Huh dat waren er 600!!! Als zielige hoopjes ellende stonden de mensen voor ons met hun handen in hun magen geduwd. Vervolgens komt er dan een moeder aan de balie, naar wie wij twee dagen hebben gezocht, met haar dochtertje ons bedanken omdat het meisje een gehoorapparaat heeft gekregen en de moeder nu eindelijk met haar kind kan communiceren. De moeder bedankt ons voor de tiende keer terwijl er een oude dame van 90+ dansend de hal uitloopt met haar gehoorapparaat. Daarna komt de manager van het ziekenhuis ons vertellen dat we de afdeling in het ziekenhuis niet langer mogen gebruiken. Hij is duidelijk niet geïnteresseerd in het werk dat wij daar gratis komen doen (we betalen zijn personeel zelfs) en geeft ons ook geen reden waarom we de afdeling zouden moeten ontruimen. Er is ook geen redelijk gesprek met de man mogelijk en boos loopt hij weg. Wij zijn teleurgesteld maar zetten onze hakken in het zand. Wij gaan nergens heen. Op het volgende moment komt een jonge meid uit zich zelf naar ons toe om te vragen of ze zich alsjeblieft ook mag inschrijven voor de gebarentaallessen, want dan kan ze voortaan met haar dove zusje communiceren. Dat hoor je niet vaak in Malawi en we zijn ontroerd door haar medeleven en inzet voor haar zusje. Weer vrolijk en vol goede moed gaan we weer verder met het werk en dan… vliegt de stroom eraf in het hele ziekenhuis. Het volgende moment gaat de verantwoordelijke medewerker gewoon naar huis, terwijl er dan nog 200 mensen in het donker zitten te wachten op een hoortest. JW scheurt dan met gevaar voor eigen leven naar de dichtstbijzijnde benzinepomp om benzine te halen voor de generator en een uur later kunnen toch nog de laatste mensen geholpen worden en kunnen wij doodop en gelukkig naar huis.

Wat is het leven in Nederland dan anders!
Het is wel eens lastig hoor, dat de mensen om ons heen niet al die gekheid met ons hebben meegemaakt. Gelukkig kunnen JW en ik er samen nog wel om lachen en herinneringen ophalen. We willen de mensen om ons heen ook niet vervelen met allerlei nonsens uit en ver land, dus tja; ‘het is zoals het is’. Die Malawiaanse instelling komt ons nu wel van pas.

Laatst vroeg JW mij, ‘Kan je iets noemen dat hetzelfde is in Malawi als in Nederland?’ Een lange stilte volgde waarin alleen het kraken van mijn hersenen te horen was. Ik kon niets noemen! Echt álles is anders in Malawi. De winkels, de weg, de mensen, het weer, de auto’s, de politiek, de huizen, het eten, de radio, het Internet, de dieren, de kleding, de cultuur, de taal, de scholen, de markt, het voetbal, de ziekenhuizen zelfs de zon en de maan lijken anders!

Toch kan ik niet zeggen of de een nou beter is dan de ander. Malawi heeft heel veel mooie dingen zoals de mensen, het weer en de natuur. Maar in Nederland is het ook heerlijk. Hier zijn de zaken goed geregeld, heb je zo veel mogelijkheden en liggen er altijd verse appeltjes in de schappen. Tot zover leven JW en ik een prachtig leven, the best of two worlds!

Ik hoor het jullie bijna vragen; ‘En nu dan? Gaan jullie nu eindelijk aan jullie carrière werken?’

Ja onze paradijselijke carrière! We blijven in Nederland tot eind juni van het komende jaar. Dan gaan we weer terug naar Malawi. We hebben daar het fantastische aanbod gekregen om op Makuzi Beach Lodge te gaan werken. De eigenaren gaan voor een jaar of twee weg en laten de boel aan ons over. Dus wij gaan wonen en werken in paradise!

Nieuwsgierig waar wij de komende jaren zullen vertoeven:
www.makuzibeachlodge.com
voor boekingen; bel maar!

tot schrijfs!
Lon en JW