bezoek, baby's en bananen

Zondagmiddag; de was is schoon, de administratie gedaan en de boot zit in de lak, even tijd om een nieuw verhaal te schrijven voor waarbenjij.

Afgelopen tijd zijn we lekker druk geweest. Bij de Greenshop verloopt het allemaal goed, maar het kost veel tijd en soms ook wel veel energie. Soms rijden we na een dag in Mzuzu naar huis en zijn we als we bij de roadblocks zijn (dat is ruim 40 km) nog niet uitgezeurd, er gaat nogal eens wat mis. Maar er zijn ook dagen dat we nog niet uitgejubeld zijn als we thuis komen, want er gaat ook heel veel erg goed! Al vanaf dag 1 is het leven hier echt een achtbaan. We vliegen van het ene naar het andere uiterste. Doodvermoeiend, maar ook oh zo leuk!

Na al het kluswerk van de afgelopen maanden zijn we nu thuis in wat rustiger vaarwater gekomen. Alhoewel, de vissers zijn weer gestart met vissen, er zit weer volop vis in het meer. Dat betekent dat ze ’s avonds rond 18.00 wegvaren naar een plek midden op het meer. Ze nemen grote parrafinelampen mee om de vissen aan te trekken. Dat is een prachtig gezicht, de horizon is gevuld met kleine lichtjes. Maar ’s morgens rond een uur of 4.00 is het minder romantisch. Dan komen ze lallend en schreeuwend terug van de visvangst. Hun aanlegplaats is ongeveer 6 meter van ons slaapkamerraam... De visvangst trekt natuurlijk de vrouwen en kinderen uit het dorp aan en regelmatig als wij bij dageraad uit het raam kijken, staan er zo’n 50 mensen onder ons slaapkamerraam! Ook goedemorgen!!
Ach, uitslapen doen we toch al nooit meer, hond en kat willen namelijk ook aandacht. We hebben een poosje een logeetje gehad, maar Charlie en Chesa bleken niet de meest vriendelijke gastdame en heer. Penny heeft het straatleven verkozen boven een verblijf bij ons. Het lijkt me wel duidelijk hoe leuk ze het hier vond. Charlie en Chesa vinden het wel prima en hebben inmiddels hun judo trainingen weer opgepakt.

We hebben natuurlijk nog meer logees gehad. Rjimke is op bezoek geweest samen met een delegatie uit Belgie; Luc en Andrea (de ouders van Tine) , Brecht, Wouter (haar broers), Delphine, Katrien en Mark. Het was een vol huis en wij hebben daarom een aantal nachten ergens anders geslapen, zodat het bezoek de rust had om alles rustig te kunnen beleven. Hun reis was natuurlijk geen gewone vakantie. Het verdriet om Tine is nog altijd heel groot.
Rjimke is nog twee weken langer gebleven om nog werk te kunnen doen op de kleuterscholen en om met ons nog wat leuke uitstapjes te maken. We zijn eerst bij Kate en Russel op bezoek geweest die hier iets zuidelijker aan de kust een kasteel aan het bouwen zijn. Ach, waarom ook niet? Het is een heel gezellig en maf stel, maar dat spreekt voor zich als je in een land als Malawi een kasteel gaat bouwen (zonder electriciteit wel te verstaan...) Daarna zijn Rjimke, JW en ik doorgegaan naar Bua River Lodge in Nkhotakota Wildlife reserve. Lekker kamperen aan de rivier naast de krokodillen! Daarna nog even chillen bij Makuzi aan het strand, ook wij moeten af en toe even aan ons kleurtje werken.
Een week later ging een lang gekoesterde wens van Rjimke in vervulling. We gingen met Steve en Sian naar Nyika National Park. Ook dat was een bijzondere trip. Het verliep allemaal niet geheel zoals gepland, maar daar zijn we alle vijf ondertussen wel aan gewend. We kwamen de eerste dag uit bij Vwasa wildlife reserve, waar we onder toeziend oog van de nijlpaarden de hele middag hebben staan frisbeeen. De volgende dag reden we de prachtige tocht naar Chelinda Camp in Nyika. Onder een paar milimeters stof kwamen we daar in de middag aan. Wauw, het is er echt zo mooi! Het uitzicht van de camping is kilometers ver, je raakt niet uitgekeken. Kampvuurtje aan, wijntje erbij en genieten maar! ’s Nachts kwam de maan ons vergezellen en werd het een mooie nacht met vrienden; goud waard! De derde dag moesten we helaas al weer terug want het werk gaat door. De gehuurde bus dacht daar anders over. Er kwamen allerlei monteurs en andere hulpzame mensen bij kijken en we hebben de hele dag gehoopt dat de bus door een of ander wonder wel weer zou starten, maar dat was dus niet zo. Nog een nachtje op Nyika dus. De vierde dag konden we een auto lenen van de managers van het camp en met z’n vijven gingen we in een klein autootje de 100 km hompend en stotend over de zandweg weer terug naar huis. Ze hebben ons in Zwolle kunnen horen juichen toen we eindelijk weer op het asfalt reden. Ik was zo snugger geweest om geen schoon shirt in mij tas te doen, dus misschien konden jullie me zelf wel ruiken in Zwolle!

Tijdens het verblijf van Rjimke zijn we ook twee keer naar het ziekenhuis geweest om babytjes te kijken. Beyather heeft een meisje gekregen met de prachtige naam Rjimketine en onze tuinman en zijn vrouw Aida hebben ook een meisje. Dit meisje hebben wij een naam mogen geven. Ze heet natuurlijk Chimwemwe! Vorige week kwam onze bewaker vertellen dat zijn moeder ook weer een kindje had gekregen. Het meisje heet...Lonneke! Hij wilde wel even weten hoe je dat spelt! Dat verklaard de hoeveelheid babyfoto’s bij dit bericht.

De tijd met Rjimke was echt te gek. We hebben heel erg genoten van haar bezoek en we waren echt wel een beetje van slag toen ze weer naar Nederland vertrok. Nu staat het volgende bezoek al weer voor de deur. ‘spap en ‘smam komen volgende week. We kijken er naar uit om ze na elf maanden weer te zien. Dat zet me aan het denken, laat ik er maar een einde aan breien, dan kan ik de logeerkamer nog even kuisen!

Tot de volgende keer maar weer!
Lon en JW