Terug in de Gekkigheid

11 weken waren het, maar zo voelt het niet. Op 1 september vlogen we naar Nederland voor een welverdiende vakantie, nou ja wérkvakantie. Afgelopen zaterdag vlogen we weer terug naar Malawi en nu zitten we hier weer op de veranda te genieten van de Afrikaanse zon. Tijd om even terug te blikken op de afgelopen weken.

We hebben genoten van de tijd in Nederland. Het was heerlijk om iedereen weer in levende lijve te zien en te spreken en om ons weer bezig te houden met onze hobby’s en zelfs het werken heeft me veel plezier gebracht. Ook gewone dingen als even op de fiets de stad in, een rondje hardlopen over de dijk en in joggingbroek op de bank De Wereld Draait Door kijken met een bord boerenkool op schoot waren heerlijk om te doen. Jan Willem heeft een aantal geslaagde optredens kunnen geven met Fin M’Coul en de Nirvana Coverband en ik heb maar liefst 9 wedstrijden mee kunnen hockeyen en een paar doelpunten gemaakt! Dat missen we allebei enorm wanneer we in Malawi zijn, het hobbyen schiet er dan al snel bij in. Ik wil even een paar regels gebruiken om speciaal, naast alle andere vrienden en familie die ons liefdevol hebben ontvangen de dames van Veterinnen B van Hockeyclub HCZ te bedanken voor hun vriendschap en warme welkom. Wat een prachtig stel dames zijn jullie en wat geven jullie mij iedere training en iedere wedstrijd toch weer een heerlijk gevoel en zo veel plezier. Dikke knuffel voor jullie allemaal!

We hebben naast alle leuke dingen ook veel gesprekken gevoerd over de voortgang van ons project de Greenshop in Malawi. Dat loopt niet zoals verwacht en we zijn erg veel bezig geweest met het nemen van beslissingen voor de toekomst van het project en voor ons. Uiteindelijk hebben we besloten om met het project te stoppen. Het gaat niet langer. Deze week komt er ook een nieuwsbrief én een evaluatie op de website www.chimwemwe-malawi.org dus daar kan iedereen precies lezen hoe de vork in de steel zit.

Voor ons betekent dat een nieuw hoofdstuk. Gaan we terug naar Malawi en zo ja, wat gaan we dan doen en voor hoe lang? Veel vragen en nog niet overal hebben we een duidelijk antwoord op. Maar dat we terug wilden stond als een paal boven water. Wij zijn nog niet klaar met Malawi, er liggen hier nog vele avonturen op ons te wachten en daar hebben wij wel zin in. Voorlopig is het plan om aan het einde van de winter van 2017, voor het begin van de tweede helft van het hockeyseizoen ;) terug te komen naar Nederland. Maar pin je er niet op vast, bij ons wijzigen de plannen zich nogal eens….

Hoe fijn het ook in Nederland was, we zijn ook weer heel blij om weer ‘thuis’ in Nkhata Bay te zijn. De reis was op zich al weer een heerlijk avontuur. Op Schiphol konden we de overtollige kilo’s bagage zonder problemen inchecken omdat de dame bij de incheckbalie werd afgeleid door mijn neefjes en nichtje die in Zwarte Pieten-pakken ons kwamen uitzwaaien. (Goeie timing Marlijn!) Nog even een bakkie doen en toen zeiden we gedag tegen de familie en de kou en de volgende dag stapte we met 35 graden Celsius in Lilongwe uit het vliegtuig. Lilongwe is maar een heel schattig klein vliegveld waar alle vluchten (vijf per dag) tussen 12:00 en 15:00 aankomen (dan hoeft het vliegveld personeel maar drie uurtjes per dag te werken  ) maar je moet wel met een bus van het vliegtuig naar de aankomsthal gebracht worden. Dat is echt niet meer dan 50 meter… Er stonden op dat moment twee vliegtuigen vol aan passagiers op het beton te smelten, maar er was geen bus. Jammer, maar wij hadden de slippers in de handbagage en deden snel een aantal lagen kleding uit en de slippers aan de tenen, dat scheelde. Er kwam één bus waar de deuren niet van open konden, hmm, niet heel lekker gepland. We konden er hartelijk om lachen.

Een half uur later stonden we drijfnat van het zweet toch in de rij voor de paspoort controle. Daar werd onze temperatuur gemeten voor de Ebola preventie en ik had 37,8. Op zich best warm maar ik werd vrolijk doorgelaten. Maar toen kreeg ik het pas echt warm; waar was mijn paspoort?! Ik had het in het voorvakje van mijn tas gedaan, maar daar zat het niet in! Oh nee! Ik heb alles uit de tas gehaald en gelukkig zat mijn paspoort in het grote vak van de tas, geen idee hoe het daar terecht was gekomen. Maar wat maakt het uit, ik had ‘m weer. Maar de stress was nog niet helemaal voorbij. Tijdens de zoektocht besefte ik dat ik mijn Ereader in het vliegtuig in het vakje van de stoel voor me had laten liggen (samen met het flesje water dat ik natuurlijk al eerder had gemist). Was het 30 minuten daarvoor nog streng verboden om over de parkeerplaats van de vliegtuigen te lopen, nu mocht ik wel even terugwandelen naar het vliegtuig om te kijken of mijn Ereader er nog lag. Oh ja, logica doen ze niet aan in Malawi. Maar gelukkig was mijn Ereader gevonden en had ik ook die weer terug.

Toen in de rij voor de paspoort controle. Het was nog steeds verschrikkelijk druk en het systeem loopt niet zo soepeltjes, dus dat duurde eindeloos. Maar wel met het positieve resultaat dat wij als een van de laatste van twee vluchten bij de bagageband aankwamen en dat we dus niet meer op onze tassen hoefden te wachten. Die waren er allemaal en konden we zonder problemen mee naar buiten nemen waar onze auto op ons stond te wachten.

Daar had ik me gelukkig geestelijk al op voorbereid. De auto stond daar natuurlijk al een poosje in de zinderende hitte. De motor sloeg vrolijk aan, maar de twee achterbanden waren hartstikke plat. Oké, geen punt, we reden de tassen in de schaduw (oppassen met de kaas en chocola) en wilden de banden gaan oppompen met ons pompje dat nog in de kofferbak lag. Maar, die deed het niet meer. Nou ja, we hadden ook nog wel een reserveband. Maar helaas, die lag ook zonder lucht in de kofferbak. Op het vliegveld is wel een heuse Carwash, maar dat bestaat uit niet meer dan twee jongens met twee emmers water en een doekje. Daar was ook geen pomp.

Goed, de situatie was dus als volgt, drie platte banden en geen pomp. Maar Malawi zou Malawi niet zijn als er niet direct hulp kwam aansnellen. De jongens van de Carwash regelden een taxi die met de banden naar het dichts bij zijnde gehucht zou rijden om daar de banden van wat lucht te voorzien. Het leek mij wel handig als één van ons met de taxi mee zou rijden, want tja we wilden wel zeker zijn dat we de banden ook weer terug zouden krijgen. Ik besloot met de jongens van de Carwash te blijven kletsen en JW ging mee in de taxi.

Helaas kwam toen het volgende probleem om de hoek kijken. Er was een nieuw betalingssysteem voor de parkeerplaats ingevoerd. Nu moest je voor je parkeerplaats betalen bij de slagboom op de toegangsweg naar het vliegveld. Daar betaalt nu ook het inkomende verkeer 300 kwacha (€ 0.60) om op het terrein van het vliegveld te komen. Dat klinkt niet zo problematisch maar wordt het al gauw wanneer je maar één rijbaan open hebt voor beide verkeersstromen en niemand het verkeer regelt. Een file van een kilometer in beide richtingen zonder enige beweging was het resultaat. Gelukkig is JW niet van gister en beviel hij de taxichauffeur om gewoon langs de rij wachtende auto’s te rijden en onder luide verontschuldigingen “Sorry, we’ll be right back!” scheurden ze door het eerste beste gaatje dat ontstond en reden lachend naar de Car service waar de banden werden opgepompt. Dezelfde truc herhaalde zich op de terugweg en na iets meer dan een uur hadden we toch vier banden met lucht onder de auto en konden we vertrekken.
Nu moesten we dus opnieuw die verkeerschaos in. We konden nu niet nogmaals langs de rij auto’s rijden dus sloten we netjes achteraan. Maar warempel de rij kroop langzaam maar zeker voort. Wat bleek, een Zuid Afrikaanse toerist was het waarschijnlijk zo beu geworden dat hij was uitgestapt en het verkeer was gaan regelen. Nu konden de auto’s één voor één betalen aan het loket (nou ja het hokje was zo hoog gebouwd dat de toerist het geld wel aan de dame van het loket moest aanreiken) en vervolgens keurig één voor één onder de slagboom doorrijden. Wij lagen dubbel van het lachen, wat een prachtig welkom in Malawi!

Op naar Korea Garden Lodge waar we een nachtje hebben geslapen alvorens de volgende dag naar huis te rijden. Daar hebben we aan het zwembad van een heerlijk koud pilsje genoten en voelden we ons weer helemaal op onze plek in dit maffe land.

Ik heb me voorgenomen om wat vaker te schrijven over onze avonturen hier, dus hopelijk laat het volgende verslag niet zo lang op zich wachten.

Groeten uit een lekker heet Malawi!