Palmbomen en Lada's

Daar zijn we weer!
Het was wel effe maf om een weekje in de natte bladeren door te brengen, maar het was ook wel heel fijn om bij de begrafenis van Opa te kunnen zijn. De hele familie was compleet en het was een erg mooi afscheid van Opa. Bedankt voor alle steun via deze site!

We hebben van dit bliksembezoek ook maar even geprofiteerd door in sneltreinvaart familie en vrienden te bezoeken. We hebben alle kleren gewassen, inkopen gedaan, lekkere stampot gegeten, bokbier gedronken, een boswandeling gemaakt en we zijn zelfs gauw naar de kapper geweest! Voor jullie allemaal natuurlijk niet zo bijzonder, maar het was wel effe lekker om een bruine boterham met kaas te eten en om weer gewoon op de wc te kunnen zitten! Nu moeten we weer hangen boven de pot.
We zitten inmiddels in Costa Rica en we gaan morgen naar Peru, maar jullie hebben nog een verhaaltje over Cuba te goed. Bij deze.

Om te beginnen, Cuba was geweldig!!
Wat is dat een bijzonder eiland! In het begin van onze reis zaten we in Lada's in de Baltische staten en het nog immer communistische Rusland. Nu een half jaar later, bevonden we ons opeens weer in een communistisch wereldje, maar dan opgefleurd met palmbomen, salsa en de nodige liters rum. Een vreemde combinatie die voor veel bijzondere en erg fotogenieke situaties zorgt. Ook als niet-autoliefhebbers hebben we ons vergaapt aan de prachtige oldtimers die als vlaggenschepen door de bochten kraken.

De Cubanen zelf zijn ook bijzondere mensen.Ze zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Niet opdringerig, maar wel altijd op zoek naar handel om het hoofd boven water te houden. Op originele wijze proberen ze onder de (soms bizarre) regels van ome Fidel uit te komen. Zo kan je slapen en eten bij mensen thuis en ook al mogen ze alleen kip en varken voor de toeristen klaarmaken, wij hebben ook heerlijke langoustines in creoolse saus gegeten. We werden wel duidelijk verteld dat we dit niet mochten doorvertellen, dus we zeggen maar niet waar het was! Het geeft ons als toeristen ook wel een goed gevoel om de locals te helpen door bv bij hun sigaren te kopen op straat, lees: stiekem in een steegje, ipv. in de winkels van de staat en om een illegale taxi te nemen naar het vliegveld ipv. een taxi van de staat. Al werden we er dan natuurlijk wel stiekem bij de achteringang voor de werklui uitgezet.

Havana was echt fantastisch! We hebben uren op de Plaza de la Cathedral zitten genieten van de kleurrijke mensen met een Mojito of Cuba Libre voor onze neus. Je hoeft verder niet veel te gaan doen in Havana, gewoon een beetje door de straten slenteren met de camera in de aanslag. Opeens staat er dan een groepje jongens te honkballen op de hoek, of hangt er een 'big mama' met een sigaar op de lip over het balkon. Alles in Havana is even fotogeniek en straalt een prachtige kleurrijke jaren 50 sfeer uit. Echt genieten!

We hebben ook een week doorgebracht bij een familie in Vinales, een dorp zo'n 200 km ten zuidwesten van Havana in een prachtige vallei. Deze familie was echt geweldig. We sliepen in een geheel roze kamer waar JW de eerste nacht drie en de tweede nacht zes nachtmerries heeft gehad (serieus!). Daarna waren de geesten gelukkig verdwenen... De oma van het gezin kookte voor ons en zette ons een geweldig ontbijt voor met alle soorten fruit uit de tuin en een avondmaal genoeg voor zes stratenmakers. Allemachtig wat bizar veel: ieder een halve kip, ieder een vol bord rijst, een schaal bruine bonen, een schaal rauwkost, een schaal gefrituurde banaan en een fruitsalade waar je alleen ook al moeite mee zou hebben. Om oma niet voor het hoofd te stoten wilden we alles opeten. Na twee avonden met buikkramp op bed te zijn belandt, besloten we de overige diners met een plastic zak aan tafel te gaan, zodat we het een en ander subtiel weg konden moffelen. Stukken beter!

In Vinales hebben we veel gewandeld in het gezelschap van hele lelijke zwerfhonden die door ons Freddie en Adje waren gedoopt. We hebben ook een tocht te paard gemaakt waar we de volgende dag een redelijk beurs zitvlak aan over hielden. Lonneke is zelfs nog van het paard gevallen, mar de mojito bij boer Enrique maakte de blessures weer helemaal goed. Als je zo door de vallei rondloopt, wordt je al snel uitgenodigd voor een rondleiding en een drankje bij een boer op zijn erf. Zo werden wij ook met een smoes ("Verderopp is het erg drassig, loop maar over mijn land...") een erf op gelokt. Maar wat was dat leuk. We kregen uitleg over koffiebonen branden, sigaren rollen, kalebassen maken, gebruik van kruiden, ananasteelt en ga maar door. En zo verdient die boer ook weer een extra peso. Iedereen blij!

Dan nu nog een mooi verhaal om het verslag af te ronden.
Op een zwoele avond in November zaten wij in Havana in de beroemde bar genaamd La Floridita, waar de alombekende schrijver Ernest Hemingway zijn kaskraker 'For whom the bell tols' schreef, te genieten van een welverdiende Daiquiri. We genoten van de opzwepende salsaklanken van de huisband, de airconditioning droogde langzaam doch doeltreffend de zweetplekken op onze ruggen. Plots zwaaide de deur open en deed een beroemd persoon zijn intrede. We herkenden hem direct, het was ......
...Michael Douglas in vol ornaat in foeilelijk zwart bloesje. Hij nestelde zich naast een oude grijze man aan de bar waar hij zich de Daiquiri's liet smaken. Helaas werd de beste man veelvuldig lastig gevallen door toeristen en Jan en alleman. De batterij van onze camera was zojuist leeggeraakt (bij het filmen van de kunsten van de dwarsfluitiste voor Aswintha), dus we hebben de aanwezigheid van Michael niet op de gevoelige plaat kunnen vastleggen. Jullie zullen ons op ons woord moeten geloven. Om het verhaal nog spannender te maken, we hebben Michael nog wel gesproken. Toen we onze cocktail achter de kiezen hadden en het chaotische gedoe in de kroeg ons een beetje te veel werd besloten we maar eens op te stappen. Precies op datzelfde moment besloot meneer Douglas ook op te stappen. Buiten op de stoep raapte JW al zijn moed (en dat is niet veel) bij elkaar en stelde Michael Douglas een vraag. Hij vroeg hem wie toch die oude man was die hem vergezelde, wellicht zijn vader? Beetje lullige vraag toen Michael antwoordde dat dit zijn oudere broer was. Michael kon er wel om lachen maar zijn broer keek nogal zuur. Uren later ging er bij Lonneke een lampje branden, was de vader van Michael Douglas niet Kirk Douglas? Na nader onderzoek bij Draaasie en Karin op de computer bleek dit inderdaad het geval te zijn en JW bleek dus een domme vraag gesteld te hebben, maar het is toch een leuk, al dan niet spannend verhaal, toch?

Nu nog de foto's plaatsen en dan slapen!