Lon en JW zijn er klaar mee!

Na 344 dagen vinden we het wel welletjes. We kunnen het bekpekleven niet meer aan. We zijn er klaar mee en komen naar huis!

Nou ja, zo erg is het nou ook weer niet, maar we houden het inderdaad wel voor gezien, althans, voor nu dan. Voordat jullie ons massaal voor gek verklaren, geven jullie eerst de uitleg waarom: We zijn naar de kl*te! Zie fotobewijsstuk nummer 1 en 2. Duidelijk toch?
We zijn zo moe dat we er de lol niet meer zo van inzien en we hebben voor nu ons enthousiasme een beetje verloren. We verlangen naar ons fijne huisje in Zwolle waar het leven lekker makkelijk is. De kou nemen we dan maar voor lief. Het leven in Nederland is natuurlijk een stuk makkelijker dan in Afrika, waar vrijwel alles in het dagelijks leven heel moeizaam gaat, erg onlogisch is georganiseerd en natuurlijk tergend lang duurt. Zulke onderontwikkelde landen gaan je niet in de koude kleren zitten aan het eind van een wereldreis.

Jullie vragen je misschien ook af hoe het nu met ons onderwijsproject vergaat. Nou daar kunnen we ook heel duidelijk over zijn; het project is gestaakt.
Al vrij snel nadat we een aantal mensen uit het onderwijs in Tanzania hadden gesproken en nadat we een aantal scholen hadden bezocht, werd ons duidelijk dat ons idee niet uitvoerbaar zou zijn. De Tanzanianen staan er nog niet open voor. Op dit moment zijn de Tanzanianen nog te afhankelijk van buitenlandse hulp en is er van samenwerking nog geen sprake. We hebben te veel opgehouden handen gezien, zonder dat de Tanzanianen zelf verantwoordelijkheden wilen nemen. Ze verwachten dat wij alles wel voor ze oplossen. De leraren zijn trouwens ook erg ongemotiveerd en evenals drie jaar geleden hebben we er zelden een voor de klas kunnen spotten. Sterker nog, we hebben maar een lerares aan het werk gezien en daar hebben we maar direct een bewijs van genomen. De leraren hebben zo hun redenen om zo ongemotiveerd te zijn, maar het is tegelijkertijd erg treurig om te zien dat de leerlingen zo graag les willen, maar de leraren lijkt het weinig te kunnen schelen.
Verder blijkt het onderwijsprobleem in Tanzania verschrikkelijk gecompliceerd te zijn. Er zijn o.a. problemen door; slecht overheidsbeleid, te lage salarissen voor leraren, voedseltekorten, slecht transport naar de scholen, watertekorten, geen stroomvoorzieningen, tekort aan lesmaterialen en boeken, tekort aan schoolmeubilair, te hoge schoolgelden, taalproblemen (basisonderwijs is in Swahili en voortgezet omnderwijs in engels, maar de leerlingen leren geen engels op het basisonderwijs), en nog wel meer. Het is wel duidelijk dus dat ons plan om Nederlandse hulp in te schakelen om het lesniveau te verbeteren een beetje te hoog gegrepen is. Op dit moment zien we geen mogelijkheid om een duurzaam ontwikkelingsamenwerkings-project op te starten. Hopelijk later.

We vinden het wel weer heel erg leuk om terug in Tanzania te zijn. Het weerzien met vrienden was heel leuk en ook het herinneringen ophalen aan onze fantastische tijd hier drie jaar geleden was erg lachen!
Emmanuel (de pater bij wie we toen gelogeerd hadden) kwam ons ophalen van het vliegveld in Dar es Salaam. We hebben vervolgens een week bij zijn nicht, met de geweldige naam Happiness, gelogeerd in haar mega grote huis, althans voor Tanzaniaanse begrippen. We hebben erg gelachen met Emmanuel, de in rap tempo bierdrinkende pater met hartproblemen en een gezonde dosis humor en een heel goed hart (spreekwoordelijk dan). Helaas werden we wel allebei ziek bij Happiness en blijven we daar maar een beetje in door modderen. We hebben vorige week een malariatest gedaan omdat we ook koorts hadden, maar gelukkig zijn er geen parasieten in ons bloed gevonden. Omdat we maar niet echt opknappen was de keuze om naar huis te gaan nog wat makkelijker gemaakt.

Vanuit Dar es Salaam zijn we richting Mivumoni vertrokken om daar het schooltje te bezoeken waar we toen op gewerkt hebben. Helaas waren we op dat moment allebei te ziek om de helse tocht naar de school in de bush te ondernemen. We hadden van Damian (de leraar van toen) al gehoord dat er veel mensen van de school waren vertrokken en dat de school helaas flink in verval was geraakt. Eigenlijk wilden we het ook helemaal niet zien, dus we hebben die tocht gestaakt.
We zijn na een rustpauze aan het strand bij Pangani doorgereist naar Same waar we Fadhili opgezocht hebben. Fadhili kennen wij vanuit Mivumoni en hij zit nu in Same op Secondary School dankzij sponsoring van de fam. van Zutphen. Wonder boven wonder waren we aangenaam verrast om te zien dat deze school redelijk functioneerde. Er was ook wel tekort aan vanalles, maar Fadhili kon redelijk engels met ons praten terwijl hij drie jaar geleden nog geen woord engels kon en de brieven die we van hem ontvangen hebben, niet de indruk wekten dat hij al iets had geleerd. Het gaat ieder jaar beter met hem op school en het was fijn te zien dat het goed met hem gaat.

Nou, nu nog wat souvenirtjes shoppen en morgen op naar Nairobi, vanwaar we met onze favoriete luchtvaartmaatschappij, Turkish Airlines, aankomende zaterdag naar Amsterdam vliegen. Dan nog een treinreisje naar Zwolle en dan is ons rondje om de wereld voltooid.

Dan zit er een prachtige, bijzondere, leerzame, overweldigende en onvergetelijke reis op. We weten nog niet zo goed hoe we alles thuis moeten gaan verwerken, maar de kroegen in Zwolle kunnen allicht verlichting brengen.... We zijn ontzettend blij dat we deze reis ondernomen hebben en hoe walgelijk het ook klinkt, we zijn er nog gelukkiger van geworden!

Het was fantastisch!!!! (en dat zonder Ursul)

Tot gauw, Lon en JW

We willen graag iedereen even bedanken voor de lieve en leuke reacties op onze verhalen en dikke kans dat we jullie in de toekomst nog vaker op onze reisverhalen kunnen trakteren.
Onze volgende reis ligt namelijk al in de planning. We twijfelen nog tussen een expeditie naar de Noordpool, een voettocht door Kamchatka, een fietstocht door Drenthe, een kanorace over de Amazone of een pelgrimstocht naar het wonderbaarlijke en machtige Frisbabia!