hello Mister!

Alweer een verhaaltje uit Lombok van Lon en JW vanuit een dampend heet internetcafeetje vlakbij ons huisje.

De eigenaar van dit internetcafeetje heet Agus. Het is een hele aardige man die (als we er s' avonds zitten) ons overstelpt met koekjes en thee en waar Lonneke op haar verjaardag een grote chocoladetaart van heeft gekregen. Gister kreeg ze zelfs een mooie traditionele doek, de mensen hier zijn veeeeel te aardig!

Op haar verjaardag kreeg Lonneke behalve natuurlijk de slingers en de liedjes van heel veel kinderen uit de klas allerlei kadootjes. Allemaal met veel liefde ingepakt met strikjes en kraaltjes en nog meer spul wat je er bijna niet afkrijgt en wat heel irritant is als je zwetend als een rund en onder de paardenstront die van de weg was opgespat door de mountainbikes, voor de klas in the picture staat! Heel lief en heel bijzonder!
Na de les kreeg ze ook nog een traditionele verjaardagsdoop; een lading bloem over je hoofd van de kinderen! Dus nog blanker dan normaal weer op de fiets door de stad naar huis. Dat leverde vele felicitaties op van voorbijgangers en een mooie koek op haar rug van bloem en zweet.... Nog blij dat ze niet ook het traditionele ei op het hoofd hadden gebruikt!

's Avond natuurlijk groot feest, je wordt maar een keer 33! In een Islamitische cultuur natuurlijk geen alcoholische versnaperingen, maar gewoon ranja. Althans dat dachten we...we hadden ons vergist in de supermarkt en hadden honing gekocht ipv. ranja...maar dat blijk je dus ook prima als siroop te kunnen gebruiken! Verder hadden we lekkere koekjes voor onze gasten uit de buurt, dus gewoon dertig jaar terug in de tijd en koekjes en ranja op je verjaardag! Vervolgens ging ook de stroom eraf dus zaten we in het donker te kijken, een bijzondere verjaardag met recht!

We vermaken ons hier nog steeds prima, al moeten we toegeven dat het af en toe zwaar is. We zijn echt zo'n beetje de enige blanken in deze stad en elke dag weer een behoorlijke bezienswaardigheid. Het enige wat de mensen hier kennen in het Engels is " HELLO MISTER!!!" wat ook constant op Lonneke en Marian wordt afgevuurd, zei blijven stug terugroepen dat het " HELLO MISS" is. Je bent juf of niet!
Als je hier op je fietsje naar de school fietst maak je onderweg gemakkelijk 3 nieuwe vrienden. De mensen gaan naast je rijden op hun scooter en steken dan hun hand naar je uit om zich voor te stellen. Dan volgt er een heel schreeuwgesprek in het Indonesisch (een taal die wij voor voor 0.01% beheersen).

De lessen zijn heel leuk en vooral JW beleeft hier erg veel plezier aan omdat het iets is waar hij goed in is......( bah wat klinkt dat arrogant, maar soms mag je best eens arrogant zijn, een arrogant mens telt voor twee zegt Johan Cruijf altijd)
Lonneke is er overigens nog veel beter in maar beleeft er simpelweg minder plezier aan. Zij vind het dan weer leuker om zich met het afwateringssysteem bezig te houden en zo is het balletje weer rond.

We hebben een heel leuk project gedaan hier in de vorm van het aanleggen van een afwateringsysteem voor de nieuwe school. We hebben daar best wel weer wat van geleerd zowel op technisch alswel op sociaal gebied. Cultuurverschillen spelen altijd weer een grote rol bij dit soort projecten wat soms ernstig schaterlachen oplevert en soms tranen met de spreekwoordelijke tuiten. Zo bleek halverwege de werkzaamheden dat de wateroverlast op het schoolterrein werd veroorzaakt door de 'burgemeester'. Deze beste man had heel handig, dacht hij, een gat gehakt in de muur tussen zijn huis en het schoolterrein zodat het water uit zijn tuin het schoolplein op zou lopen en hij daar dus mooi geen last meer van had. Jammer genoeg zorgt dit water er wel voor dat het schoolplein tijdens het regenseizoen helemaal in een zwembad transformeert. Na een heleboel gebakkelei over dit watergat(want hier kan je een burgemeester dus echt niet even aanspreken op zijn gedrag en zijn verantwoordelijkheden), bleek hij over nog een gat te beschikken...Hierdoor zagen wij gister een dikke brij van afvalolie stromen. Na nader onderzoek bleek hij zijn auto een grote beurt aan het geven te zijn...wat doe je met die olie? Nou gewoon dumpen op het schoolplein, hoezo?!
Ontwikkelingssamenwerking is echt niet zo saai als het misschien klinkt, maar wel heel vermoeiend!

Na een dag werken, vallen we 's avonds hondsmoe op onze matrasjes. Helaas slapen we geen enkele nacht gewoon door, omdat we nogal belaagd worden door verschillende moskeeën die elke dag, avond en nacht hun liederen aan de rest van de stad bekend maken. We hoorden hier trouwens ook het ontstellende nieuws dat de liederen die door de luidsprekers van de moskee schallen niet door de Imam worden ingezongen, maar dat dit gewoon ordinair Radio 1 in Indonesie is!
We zitten met ons huisje op een kruising zonder stoplichten. Wat doe je als in Nederland een kruising zonder stoplichten nadert? Juist, stoppen, om je heen kijken en als de kust vrij is gaan. Wat doe je in Indonesië als je een kruising zonder stoplichten nadert? claxon aan en gaan! De exotische muziekmix van claxons en moskeeën is hartstikke leuk, maar een maand is genoeg.

Zo dat zijn wel weer genoeg verhalen vanuit het verre oosten. Het volgende bericht zal vanaf een ander continent komen.
Hasta la proxima vez, alvast!