slippers of een wollen muts?

Daar zijn we weer!
Voordat we morgen naar China gaan, eerst maar het hoofdstuk Mongolie afsluiten met een verhaaltje.

Jullie zullen je misschien afvragen waarom we nu al naar China gaan, aangezien we van plan waren om een langere tijd in Mongolie door te brengen. Tja, het was gewoon niet helemaal wat we ervan hadden verwacht.

Wij hadden ons van te voren een sprookjesbeeld van Mongolie voorgesteld, maar dat was waarschijnlijk gebaseerd op het Mongolie van een aantal jaren geleden. Door alle modernisering hier in het land mist er voor ons net dat stukje authenticiteit waar wij naar op zoek waren. Zo hebben we hier werkelijk geen Mongool op een paard zien zitten maar wel op ronkende motoren (heel toepasselijk China Horse genaamd). Helaas hebben wij bij onze bezoeken ook weinig gemerkt van de Mongoolse tradities en cultuur. Juist die dingen die het land voor ons in gedachte zo speciaal maakten. We denken dat we hier gewoon een paar jaar te laat zijn, en natuurlijk hebben wij ook maar een klein stukje van dit immense land gezien.
Dit neemt absoluut niet weg dat we hier wel een hele gave tijd hebben gehad.

Zoals sommigen van jullie al wel weten zijn we hier begonnen met een project, maar na een aantal dagen zijn we er ook meteen weer mee gestopt. We waren bezig een bureau voor vrijwilligers in Mongolie op te zetten met iemand die we hier hadden ontmoet.Om jullie niet te vervelen met alle details houden we het er maar op dat het werk en de situatie niet bij ons paste.

Tja, daar zaten we dan in Ulaanbaatar, wat trouwens echt niet zo'n horrifying stad is zoals velen beweren. Ulaanbaatar is inmiddels uitgegroeid tot een moderne stad waar werkelijk alles te krijgen is. Qua eten hebben we hier echt niets te klagen, de Mongoolse restaurants hebben echt een uitgebreid menu. Jammer genoeg kunnen wij van de Mongoolse taal echt niets maken en eindigen we meestal met goulash op ons bord omdat we dat uit kunnen spreken. Als je geen zin hebt in Mongools eten dan ga je naar de Thai, Japanner of de Italiaan.
De straten zijn netjes en schoon, al is het verkeer om te janken. Verkeersregels zijn aan Mongolen niet besteed, de stoplichten en zebrapaden lijken hier alleen voor de sier te zijn. We hebben inmiddels een techniek ontwikkeld om de straat over te steken. We stellen ons strategisch op tussen andere Mongolen die ook naar de overkant willen en gebruiken hen zo als stootkussn in geval van nood. Wat betreft de criminaliteit waar alom voor gewaarschuwd wordt; na 2 weken Ulaanbaatar niets van gemerkt.

Ulaanbaatar is niet representatief voor de rest van Mongolie en wij besloten dan ook maar eens op onderzoek uit te gaan. Natuurlijk moest het niet te veel kosten en wurmden wij ons in een bus voor een 16 uur durende helse rit naar Dalanzadgad in de Gobi woestijn. We zijn nog herstellende van onze reisblessures!
In de Gobi hebben we 4 dagen rondgetourd in een Russische jeep met chauffeur. Deze chauffeur, genaamd Ulam, die we na een paar uur al hadden omgedoopd tot 'lamme hark' was wellicht de slechste gids die er in Mongolie te vinden is. Hij heeft in 4 dagen 3 keelklanken uitgestoten en ons alleen maar schaapachtig aangekeken als wij hem met handen en voeten probeerden te vragen waar we waren, waar we heen gingen en waar we zouden slapen. Leuk hoor, zo'n budget tour!
Ondanks lamme hark zijn onmogeljke gedrag (wat wij telkens weer probeerden te verklaren als cultuurverschil, maar wat ons slecht afging), was de tour zelf echt fantastisch!
De Gobi woestijn is een heel speciaal gebied en wij vonden het minstens zo speciaal om daar te zijn. De foto's spreken voor zich.

Een van de hoogtepunten van de tour was een overnachting bij Aa
(spreek uit:Eeje) in zijn ger. Niet een plek waar volgens ons veel toeristen slapen. Vanaf een afstand vroegen wij ons al af waarom zijn ger op donker zand stond, maar dichterbij gekomen bleek dit een dikke laag geiten- en schapenkeutels te zijn. We hebben enorm gelachen met Aa die in het Mongools ons spelletjes leerde met schapenbotjes en Lonneke kookles heeft gegeven. Na het eten, wat overigens erg lekker was, gingen we aan de wodka en snuiftabak. Daarna nog motorrijles, onderhandelingen over de prijs van Lonneke, even TV kijken en vroeg naar bed. De volgende ochtend kwam Aa, die nu toch echt wel zijn naam eer aan begon te doen, ons wakker maken met een fles wodka.

Heel bijzonder waren ook de 'Singing Sands'. Dit zijn hele hoge zandduinen die een zoemend geluid maken door de zandkorrels die over elkaar schuiven. Hier hebben we ons als echte toeristen op een kameel gehesen, maar stiekem was het echt een hele gave ervaring om in de avondzon door de woestijn te hobbelen. De volgende ochtend hebben we de duinen met heel veel pijn en moeite beklommen, maar het was echt de moeite waard. De afdaling was een feestje, zie het filmpje!
(Maaike bedankt voor de ruimte)

We wilden onze laatste dagen in Mongolie, terwijl we wachten op een visum voor China, gaan kamperen in Terelj national park. Het kwik was inmiddels richting de 30 graden gekropen. Dus we hadden de tentstokken al uit het vet gehaald. Helaas werden wij gisterochtend wakker in een grijze wereld met een temperatuur van 2 graden Celcius. Wederom dwarrelden onze kampeerplannen met de sneeuw de goot in. Onze tent dragen we nu al 8 weken zinloos met ons mee en we doen ons best om daar om te lachen.....

Nu op naar China, waar we erg naar uitkijken.

Tot de volgende keer!

Lon, JW en Ed
(die trouwens nog niet heel veel gezelliger is geworden, maar hij doet z'n best op zijn manier denken we maar....)