lon en jw op avontuur in Afrika

Hallo lieve mensen, tijd om weer even bij te kletsen. Sinds ons laatste bericht hebben we weer aardig wat avonturen meegemaakt.
We zijn het laatste weekend van juli met Matthew (een scout) naar zijn dorp geweest om daar de ceremonie van de nieuwe chief bij te wonen. We schreven in het vorige bericht dat zijn vader de nieuwe chief zou worden, nou, nee dus...
Het is moeilijk te omschrijven wat we daar ervaren hebben, maar we doen een poging.
Na een rit van ruim 1 1/2 uur met z'n 35-en achterin een pickup uit 1932, kwamen we aan in een typisch afrikaans dorp; kleien huisjes met rieten daken, geiten, kippen en kinderen met onze oude kleren uit Europa en heel veel stof. Het hele dorp kwam aangerend toen ze ons zagen, ze hadden in dit dorp nog nooit een 'mzungu' (blanke) gezien en de komende dagen hadden we constant 4 rijen kinderen om ons heen die naar ons stonden te staren. De allerdapperste kinderen durfden ons onder luidgelach een hand te geven en verder hebben alle mannen en vrouwen van het dorp ons de handen geschud. Bedenk dat dit een zware opgave is als je per begroeting het volgende moet zeggen:
zij: 'Muli bwanji?'
wij: 'Ndili bwino, kaya ino?'
zij: 'Ndili bwino, zikomo'
wij: 'Zikomo kwambiri'
zij: 'Aaaahhh, zikomo, zikomo, zikomo'
wij: 'Zikomo'
Hierop bestaan zeker vijf verschillende variaties en we hebben het de eerste dag ongeveer 500 keer gezegd en we zijn er twee en halve dag geweest, dus reken maar uit!

Verder doen de mensen in de dorpen helemaal niks, dit noemen ze 'staying' Wij hebben 2 dagen aan 'serious staying' gedaan. Verder hebben ze hier de fantastische en gezonde gewoonte om 's morgens, 's middags en 's avonds 'nsima' te eten. Dit is een papje van maismeel en water, smakeloos en totaal zonder voedingstoffen, maar ze zijn er aan verslaafd. Wij hadden rijst en kip meegenomen, maar ze eten liever nsima, dus deden wij maar mee.
Daar zaten we dan; op een rieten mat, nsima met kip te eten (met de hand natuurlijk), de 'nieuwe' chief zat zijn jasje te strijken zoals grootmoeder het vroeger deed en Fatima, de kleine van drie, zeek lekker van zich af. Om te zorgen dat de tassen niet nat werden, werden die 5 cm aan de kantgeschoven... Wij lachen erom en de nsima begint ons inmiddels al te smaken.

Per dag is er zeker drie keer een 'change of plans' en ons bezoek aan het dorp verliep dus niet zoals verwacht. De ceremonie zou rond 10.00 uur beginnen (eigenlijk al de vorige dag), maar om 13.00 uur moest er nog een discussie tussen de belangrijke mannen van het dorp beginnen hoe ze de oude chief naar dit dorp zouden krijgen. De oude chief (die verkleed was als de paus...)arriveerde tegen 15.00 uur achter in een pickup die nog aftandser was dan die van ons de vorige dag.
Toen de oude chief eenmaal was gearriveerd, wilden de andere belangrijke mannen van het dorp natuurlijk met hem op de foto en daar kwamen wij dus mooi van pas. Tijdens de ceremonie kregen wij natuurlijk de 'mzungu-treat'; op de stoelen in het midden tussen honderden mensen, vanwaar we ook weer mooi foto's konden nemen. Langzamerhand kregen we wel sterk het idee dat we speciaal waren uitgenodigd om foto's te nemen. Als je hier een foto maakt van iemand, komt het hele dorp aangestormd omdat ze ook op de foto willen. Vervolgens vragen ze je om de foto plus kopie op te sturen plus een digitale camer en zoveel mogelijk mobieltjes.
In de ogen van de mensen hier, die inderdaad extreem arm zijn, zijn wij natuurlijk schatrijk en ze denken dat wij alles voor ze kunnen regelen (zoals vliegtickets naar ned. ) Wij hebben geprobeerd uit te leggen dat wij met ons salaris ook veel moeten bekostigen. Hier kost alleen de nsima geld (als ze het niet zelf verbouwen), dus dat wij betalen voor huis en haard is voor hun niet te begrijpen. De mensen zijn heel vriendelijk, maar soms is het wel vervelend dat ze altijd iets van ons willen. Wij zijn er, mede door het vrijwilligerswerk, al aan gewend geraakt en worden harder. Als de mensen hier er wat van willen maken, moeten ze het toch echt zelf doen en ophouden met 'staying'. Door onze werkzaamheden hier zijn we er wel achter dat het niet aan ons is om de situatie te verbeteren, maar dat de mensen gestimuleert moeten worden om zelf wat meer initiatief te tonen en zelf het heft in handen te nemen. Ze zeggen nu letterlijk; 'waarom het hele jaar werken, als de VN ons toch eten komt brengen als we honger hebben?' We hebben hier echt nog niemand op het land zien werken.
Waar ze zich wel voor inzetten is het brouwen van local beer (soort jenever) en het drinken ervan.

Ook op de ceremonie in het dorp werd aardig doorgetankt. Naar ons idee was de ceremonie een grote chaos: dronkenlappen, dansers en gemaskerde mannen allemaal aan het poseren voor onze camera's. Het was een leuke ervaring, maar het sloeg werkelijk nergens op. We zijn halverwege maar weggegaan, zodat de nieuwe chief in ieder geval chief kon worden. De vader van Matthew vertrok samen met ons en daarom geloven wij niet dat hij de nieuwe chief is..., maar dankzij zijn uitnodiging zijn wij een geweldige ervaring rijker als buitenlander tussen de locals.
Toen we eindelijk weer in Lilongwe waren, hadden we het gevoel dat we naar een driedaags festival waren geweest (we hebben Lowlands niet echt gemist...) Een week later toen we weer een beetje bekomen waren, hebben we weer een dorp bezocht; Mphinzi, net buiten Thuma. Daar hebben we een goede leren voetbal aan de school gegeven, samen met potloden (dank aan Ingeloes), een origami boek en papier (dank aan Marco) en leesbrillen. Uiteindelijk hebben we geen les kunnen geven omdat het vakantie was...
De vlaggetjes hebben we aan de eigenaar van de locale bar gegeven (dank aan Mayo, zo blijven ze in de horeca).

Gelukkig is na een maand Lonneke haar enkel weer zover hersteld dat ze weer mee kon gaan lopen. De overzichtskaart van Thuma was inmiddels af en de verveling sloeg al toe. We hebben nog twee weken GPS blokken gelopen om droppings en footprints te zoeken en zijn vervolgens naar Thuma Mountain gegaan (hoogste berg van het reservaat, 1560 m), om ook daar blokken te lopen en we hebben 11 bamboekappers gearresteerd en een paar slippers geconfisceerd! Omdat Thuma Mountain ver van het basecamp ligt, hebben we daar overnacht. De eerste nacht sliepen we in de bush onder de sterren en ging het waarempel regenen!!!! De tweede nacht hebben we op de top van de berg geslapen, fantastisch!!! Uitzicht op Lake Malawi met daarin de reflectie van het maanlicht en de rode opkomende zon de volgende ochtend!
We zijn inmiddels gewend geraakt aan het primitieve leven. Het is heerlijk om samen met de scouts nsima te koken op een vuurtje en te slapen in de bush. We hebben daarom nog een keer in de bush overnacht aan de rivier Linthipe. Wat nou geen luxe? Er was zelfs een bubbelbad in de rivier!

Inmiddels hebben we Thuma Forest Reserve verlaten. Twee weken eerder dan gepland, maar we hadden het na twee en halve maand blokken lopen wel gezien. Het had weinig uitdaging meer en we wilden graag verder om onze tijd hier in Afrika optimaal te besteden. Een aantal kilo's lichter trekken we nu verder door Malawi. We hebben een aantal kilo's aan spullen, die we toch teveel hadden meegenomen, aan de scouts en workers gedoneert en JW is een aantal kostbare kilo's verloren in de bush. Hij is inmiddels zelfs zijn buzz verloren!
Voor ons is nu deel twee van onze reis begonnen. Eerst hebben we effe gechilled aan het strand, 28 aug. naar Zambia voor een safari, daarna terug naar Malawi, naar Likoma Island waar we Lonneke haar verjaardag gaan vieren (iedereen is uitgenodigt, neem je zwemspullen mee!!!)Daarna via Tanzania naar Kenia en misschien zelfs nog Uganda...
Vooralsnog loopt alles gesmeert, zijn we gezond en hebben we heel veel zin in het vele reizen wat ons nu te wachten staat. De hitte valt reuze mee (JW heeft inmiddels kleur op zijn benen!!)en we eten ook gezond, zoals vis, geit, kip, soja en veel rijst, pasta en nsima en soms fruit en groente.
We proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden van waar we zitten, maar werkend internet blijft zeldzaam. We vinden het overigens super om jullie reacties te lezen en mail te ontvangen. Dit kleine beetje beschaving(?) doet ons goed.

We hebben begrepen dat Ed ook contact met jullie heeft gezocht. We hebben hem erop aangesproken en gezegt dat hij niet zo moet zeiken, maar genieten, net als wij!

groeten van Lonneke en Jan Willem